Neyse konuyu iyice dağıtmadan, saadete yani asıl konumuza gelelim.

Biliyorum, havaların hayli soğuyacağı ve  giderek de çekilmez olduğu şu günlerde  böyle sıkıcı konular da çekilmez ya!..

Ne yapalım; ‘hayat denilen bu mecra’da bir kere yola çıkmışız/ yol almışız. Onca yokuşa, onca inişe rağmen yolumuzdan dönecek değiliz ya.

Sizi bilmem ama, ben oldum olalı hayatın ne renk olduğunu pek merak etmekteyimdir.

Sahi hayatın rengi nedir?

Tamamen siyah ya da beyaz mıdır?

Hiç iç açıcı bir rengi yok mudur?

Aslında var da, biz orasını göremiyor muyuz?

Zaman zaman yaşı kemale ermişler ve görüp-geçirmişlerden hayata dair çok şeyler duymuşuzdur.

Hepsi de hayatın zor olduğu, şakaya gelir yanı olmadığı üzerinedir.
Kimine göre hayatın rengi flu,
Kimine göre siyah/beyazdır.

Ama büyük çoğunluğu ise tozpembe olmadığı görüşünde hemfikirdirler.

Sahi hayatın rengi var mı, varsa ne renktir?

-Şimdi siz daha hayatı toz pembe görüyorsunuzdur!

-Hele bir hayatın yükü omuzlarınıza binsin, siz o zaman görürsünüz, dünyanın kaç bucak olduğunu.

-Bu yaşlar sizlerin, başında kavak yellerinin estiği yaşlardır. Hele bir zaman ilerlesin, evlenip çoluk çocuğa kavuşun, o zaman neyin ne olduğunu daha iyi anlayacaksınız.

-Şimdi sizler için ekmek elden su gölden. Hele eliniz bir ekmek tutsun, alın teri dökün, o zaman aldığınız üç kuruşun kıymetini öyle bileceksiniz ki, neredeyse harcamaya bile kıyamayacaksınız.

***

Bu ve buna benzer konuşmalara günlük hayatımızda sıkça rastlarız.

Ne zaman hayatın zorluğundan bahsedilir, o zaman yaşı geçmiş, feleğin şöyle veya böyle sillesini yemiş olanlar, kendinden yaşça küçük olan yakınlarına bir güzel nutuk çekerler.

Sahi, hayat dedikleri nedir ki?

***

Yemek, içmek, giyinmek, cadde ve sokaklarda dolaşmak; ya da eve bir iki ekmek alıp gitmek midir?

Hayatı bir yol olarak görürsek, bizler de o yolun yolcusu olmuyor muyuz?

Kimimiz uzun koşar, kimimiz de genç yaşta yarıştan geri kalır, yani bir tür havlu atarız.

Kimi bu yarışta her türlü donanımla koşar, kimi de hiçbir desteği olmadan, kendi çabasıyla yarışta olabilmek için uğraşır-durur.

Olanağı olanlar için hayat; dikensiz bir gül bahçesi!

Olmayanlar içinse bir zindandan farksız gelir.

Özünde her ikisi için de hayat, hayattır.

Ama gel gör ki; hangisine sorsanız; hayatı anlatmak çok zordur...

"Ne sen sor, ne de onlar anlatsın!" misali gizemlidir.

Yine de hayat öyle basite alınacak şey değildir.

Her ne kadar on beşinde tozpembe, yetmişinde anlamsız gibi görülse de, yaşam çok ciddiye alınmalıdır.

Yok siz onu ciddiye almazsanız, o da sizi hiç mi hiç almaz...

Yani her şey karşılıklıdır.

Ölüm ile yaşam gibi…

Sevgi ile nefret gibi…

Teslim olmakla direnmek gibi…

Siz siz olun; asla hayatı ciddiye almamazlık etmeyin!

***

GADDAR, ACIMASIZ VE HAİNMİŞ!

Bendeniz hayatı daha yeni yeni tanımaya başladım.

Başladım dedimse de, yine oluyor bir 30-35 yıl kadar.

O günden önce de bir tanışıklığım vardı, elbette.
Ancak o gün anladım ki, o gün tanıdığım hayat ile benim bildiğim hayatın birbirinden çok farklı olduğunun farkına vardım.

Benim bildiğim, tanıdığım hayat daha sevecen, daha candan ve insancıldı…

Oysa o, daha gaddar, acımasız ve hainmiş!

Aslında her iki hayatta aynı hayattı.

Yani birbirinden bir farkı yoktu…

Biz o güne kadar, hep onun iyi yönlerini gördüğümüz, ya da öyle görmek istediğimiz için, hep bize candan, sevimli ve güzel görünmüştü.

Ne zaman ki, onunla ilişkimiz karşılıklı bir diyaloga dönüştü, işte o zaman anladık ki, hayat öyle görüldüğü gibi değilmiş.

Ve o gün bugündür, onunla olan ilişkimiz bir türlü düzelmedi.
Yani birbirimizi pek anlayabildiğimizi söyleyemem.
***

Ne olursa olsun; bir kez daha görüldü ki; ben onsuz, o da bensiz edemeyeceğe benziyor.

Bana düşen ise bu gerçeği artık kabullenmektir.

Ama bu kabulleniş, asla bir teslim oluş noktasında olmadı, o dayatıyor, bense çelimsiz bünyemde direnmeye çalışıyorum. O gün bugündür bunun uğraşı içersindeyim.

İşte o tarih, benim için bir dönüm noktasıdır.

Ve o gün bugündür, bunun bilinci içersinde hayatı daha da tanımaya çalışmaktayımdır.

Onu tanıdıkça insanları, insanları tanıdıkça da, hayatı şimdi daha iyi anlıyorum.

Bu bir serzeniş değil!

Hayatta serzenişe yer yoktur.  

Çünkü bir kere serzenişe başladınız mı, 'o vakit birçok şeyle bağlarınızı koparmaya başlamışsınız demektir.'

***

'NE SİZ SORUN,

NE DE BEN ANLATAYIM!'

İnsanın yaşamdaki amacı; bağları koparmak değil, daha da geliştirmek olduğuna göre; kendine düşen görev; yaşadığı hayatı tanımak için çaba harcamaktır.

Oysa çevremize o kadar çok insan vardır; hayattan bağlarını koparmış, yollarını ise tamamen ayırıp, kendi iç dünyasına dalmıştır.

Kime sorsanız genelde; "Ne sen sor, ne de ben anlatayım!" yanıtını alırsınız.

***

Ne olursa olsun; insan hayata küsmemeli, küsmek yerine onu tanımaya çalışmalıdır.

Onu tanıdıkça, insanları daha iyi anlayacak, onları anladıkça da yaşamına ayrı bir renk katacaktır.

Daha açıkçası onu anlamlı kılacaktır.

En ufak bir olayda pes etmek, havlu atmak baştan teslim olmak demektir.

İnsanın teslim olmak gibi bir hakkı var mı bilemem, ama bana kalırsa olmamalıdır.

Şahsen kendi adıma; teslim olmamak için direniyor, var gücümle mücadele etmeye çalışıyorum.

Zaten insan olmanın gereği; en ufak olay karşısında yılmak yerine, direnmek, mücadele vermek ve ayakta kalmaya çalışmak değil midir?

Bu fırsatı yakalamakta geç kalmış da değiliz.

Yeter ki, kendimizde o mücadele azmini bulmaya çalışalım:

Her şeyin sırrı, işte buradadır!

Önemli olan, bu sırrın farkına varabilmektir.

Kısacası; aslında hayat tozpembe değil, biz öyle görmek istediğimiz için 'pembe'gözükmektedir.

Ne dersiniz; YANILIYOR  MUYUZ!

***

GÜNÜN  LAFI…

*Ne kadar çok Abdurrahman!

*Ne kadar çok Çelebi!

*Ne kadar çok  Abdurrahman Çelebi!

*Herkes Abdurrahman Çelebi!

*Tüm koyunları kendi bacaklarından asmışlar!

*Herkes Abdurrahman,

*Herkes Çelebi,

*Herkes Abdurrahman Çelebi!

***

BİR ÖĞÜT:

Bir deli bir deliye,

‘Dün gece rüyamda yürürken ayağıma çivi battı.’ dedi.          

Öteki deli,

‘Niçin çıplak ayakla yatıyorsun, ayakkabınla yatsana!’ diye öğütledi.

***

BİR FİLOZOF!        

Bir filozofa; ‘Şansa inanır mısınız?’ diye sormuşlar.

Filozof, ‘Elbette inanırım.’ demiş.

‘Aksi takdirde hiç hak etmedikleri halde olmadık mevkilere gelen, olmadık işler yapıp, olmadık paralar kazanan birilerinin varlığını başka türlü nasıl açıklayabilirim ki?’