Ve öyle devam ediyor ki, onun kuralları ve kanunları karşısında hiçbir güç duramadığı gibi, rotasını da değiştiremiyor.

Öyle anlar oluyor; hiç aklınıza bile getirmek istemediğiniz olaylarla karşılaşıyor, bir an umutsuzluğa kapılıp, “hayatın size garezi” olduğunu düşünüyorsunuz.

Hatta işi daha ileri götürüp, isyan boyutuna bile vardırdığınız anlar da olmuyor değil!

Ama hayat işte böyle bir şey.!

Her ne kadar hayatın, yere ve kişilere göre farklı farklı davrandığı kanısına kapılsak da, aslında hayat kendi kurallarını işletmektedir.

Peki, bizim bu kuralları değiştirmek ya da ertelemek gibi bir şansımız yok mu?

Bizler o kurallar karşısında yılgınlığa kapılmak, teslim olmak ya da her şeyi baştan kabullenmek zorunda mıyız?

Elbette değiliz.

Hayat denilen o mecrada ayakta kalabilmek için çaba gerekir.

Olası tehlikeler karşısında aklımızı ve mantığımızı kullanarak, önlemler almak gibi bir seçenek ve zorunluluğumuz da vardır.

Nedense bizim ülkede, “geliyorum” diye sinyal veren tehlikelere karşı herhangi bir önlem alınmaz, tehlike kapımızı çalar.

Ve insanlar ölür, acılar ateş topu gibi ocaklara düşer!

Birkaç “vah tüh” ve ardından, “ceğiz, cağız”larla biten cümleler!

SEN SAĞ BEN SELAMET!

Acılar düştüğü yeri yakmaya devam eder!

Bu ülkede insan hayatı, sudan da ucuzdur!

Ve bu ülkede önce insanımızı yaşarken öldürmek, öldü(rdü)kten sonra da ‘diritmeye” çalışmak gibi bir tezatlık da olmuyor değil.

İşin en acı yanı ise; işin içinden adına kader ya da alın yazısı diye çıkılması ve tüm suçun da hayatın üstüne yıkılması yok mu?

Hepimizi kahreden de orasıdır!

KISACASI HAYAT;

Kimimize tozpembe,

Kimimize kapkaranlık görünse de, hayat hayattır.

Öyle değil mi?

Hayat dedik ya..

Onun nemenem bir şey olduğunu daha yakından görmek için, o mecrada kısa bir yolculuk yapmaya çalışalım:

***

HAYATIMIZ TELE-VOLE!

Son yıllarda özellikle de özel televizyonların hayatımıza girmesiyle birlikte adeta ‘tele vole toplumu’ olduğumuz gerçeğini görmezden gelemeyiz.

 ‘Bilmem kim ile yatıyor, kim ile kalkıyoruz’

Artık o programlarla yatıyor / kalkıyor; hatta zamanımızın büyük çoğunluğu da o tür programların karşısında geçirmiyor muyuz?

Memlekette işsizlik sorunu varmış!

Açlık sefalet diz boyu imiş!

Eğitim, sağlık gibi en temel sorunlarımız hâlâ çözüm bekliyormuş!

Gençliğimiz uyuşturucu pençesine düşmüş!

Gelir dağılımındaki adaletsizlik giderek artıyormuş!

Umurumuzda mı?

Varsa yoksa tele vole programları!

 İster ‘Ahu Tuğba’ile yatın, isterse ‘Banu Alkan’ ile kalkın, paşa gönlünüz bilir!

Sevsinler, sizin‘ tele vole top(lum)unuzu! diyesi geliyor, insanın.

Neyse havadan sudan konularla yolculuğumuzu burada noktalayalım.